Het is zondagmiddag vijf voor twee. De mannen van OVC’85 1 en tegenstander Eendracht Arnhem 1 komen gezamenlijk het kunstgrasveld -nee, deze column gaat niet over rubberkorreltjes- van sportpark De Bilderberg oplopen. OVC’85 draait tot nu toe een goed seizoen. Pas één keer verloren.
Zodra ik langs het veld naar de tribune loop zie ik veel vaste fans langs de lijn staan, altijd trouw aanwezig. Ook de dames en heren van het bestuur staan aandachtig te kijken naar de verrichtingen van het team. In de rust hoor ik weer wat gemopper over de accommodatie. Natuurlijk, iedereen is het er over eens dat er geen mooier sportpark in de wijde omgeving is. Maar even goed is iedereen het er over eens dat de faciliteiten (op een prachtig veld na) niet best zijn. De kleedkamers zijn oud, er is veel achterstallig onderhoud. Of de kleedhokken nog veilig zijn zou je ook kunnen betwisten. En ja, ‘die gemeente doet er maar niets aan’ hoor ik bijna iedere week wel een keer.
Over de schutting zonder geld
Oké, zo makkelijk ligt het allemaal niet. Een gemeente moet keuzes maken. Dat neemt echter niet weg dat een gemeente wel een visie moet hebben over waar het heen wil met sport en specifiek met de sportparken. Twee stuks in onze gemeente. Wilhelmina sportpark en De Bilderberg zijn in de sportnota aangewezen als kernsportparken. Beide wil de gemeente overdragen aan de verenigingen.
Privatiseren dus. Beetje kil woord, maar het kan best werken. Legio gemeenten gingen Renkum hierin voor. Maar overdragen aan de verenigingen betekent niet over de schutting gooien zonder geld. Jaren heeft OVC’85 huur betaald aan de gemeente voor de kleedgebouwen. Maar van onderhoud is nauwelijks sprake geweest. Als je een dergelijke, oude accommodatie wilt overdragen, dan kan dat toch niet met gesloten beurs? Het zijn wel verenigingen met vrijwilligers waar je het over hebt. Samen eruit komen is het devies. En ja, dat kost geld, maar zie ook de kansen!
Wie wil winnen moet wel meedoen
Helaas zijn de verhoudingen tussen club en gemeente momenteel slecht. Ik zag de bestuursleden dan ook niet al te vrolijk kijken toen het woord ‘gemeente’ viel. Dat moet anders kunnen. Er zijn immers weinig andere plekken te bedenken waar zoveel verschillende mensen – vrijwillig – zulke grote prestaties neerzetten als een vereniging. Daar hoort waardering bij. In woorden en in daden. En aan dat laatste is zeer veel behoefte.
De wedstrijd is na een kwartiertje rusten weer hervat. Vlak voor tijd valt dan eindelijk de beslissing: 2-1! OVC’85 weet het overwicht om te zetten in een doelpunt. De scheidsrechter fluit af. Drie punten in the pocket. Gaan de gemeente en de sportclubs óók zorgen voor een driepunter en hun wedstrijd – inmiddels ver in blessuretijd – met winst voor beiden afsluiten? Dan moet de gemeente wél op het veld willen verschijnen. Ik, en met mij vele vrijwilligers, hoop het vurig.
Matthijs Kleij